“Δραπετσώνα”
Ιστορία 1η: Μια Ελλάδα χαμένη.
Ένα από τα πιο αγαπημένα μου τραγούδια του Μίκη Θεοδωράκη είναι συνδεδεμένο με την παιδική μου ηλικία. Η γιαγιά και ο παππούς, που είχαν γεννηθεί την ίδια χρονική περίοδο πάνω κάτω με εκείνον, λάτρευαν την φωνή του Μπιθικώτση και στο άκουσμα της «Δραπετσώνας» ειδικά, πάντα είχαν μια μικρή συγκίνηση παραπάνω. Αυτό, γιατί όπως κατάλαβα αργότερα, πρόσφυγες και οι ίδιοι, είχαν ξεκινήσει πολύ νέα παιδιά, στην αρχή του γάμου τους το 1951, μέσα σε ένα μικρό σπίτι με στέγη που έσταζε και ένα χέρσο χωράφι για κήπο. Σαράντα χρόνια μετά, την εποχή που εγώ ως παιδί έπαιζα αμέριμνη και ευτυχισμένη στο σπίτι τους, ήταν και είναι ακόμα ένα μεγάλο κτήμα γεμάτο λουλούδια, λαχανικά, ζώα κι ένα μικρό καλοφτιαγμένο σπίτι που στέγασε τα εβδομήντα χρόνια της κοινής τους ζωής. Ίσως γι’ αυτό στο άκουσμα της «Δραπετσώνας» πια, ύστερα και από την είδηση του θανάτου του Θεοδωράκη, ένιωσα πως αυτή η γενιά, που έφτιαξε από το χέρσο χωράφι έναν πανέμορφο κήπο για να ζήσουμε οι επόμενοι, χάθηκε ανεπιστρεπτί. Παίρνοντας μαζί της κάτι από μια Ελλάδα γεμάτη φως και αλήθεια, όπως τα παιδικά μας χρόνια.
